تراوشات مشاعره ای
سلام عزیزان .
دو بیتی ژولده رو یادتونه که گففتم تو مشاعره نیاز داشتم دست بکار شدم؟
امروز هم که می خواستم پروژه نا تمام مشاعره رو تموم کنم دیدم از الف تا دال نوشتم . به ذال که رسیدم دیگه ادامه ندادم
. حق هم داشتم خب . آخه کلا ۱ بیت شعر که شروعش با ذال باشه بلد بودم . الانم باز به همون مشکل برخوردم . اما عیب نداره . شعر هایی هم که به ذال مختوم میشن خیلی کم اند
. با این حال از خودم یه ذال تولید کردم
| ذَهر را با ذال بنوشـــــــتم که در پندار تو | بلکه آن نقطه رَود ،تا دهر مسمومت شوم |
وزنش هم اینه :
فاعلاتُن فاعلاتُن فاعلاتُن فاعلات
البته " نقطه " رو باید با اداء " ه " تلفظ کنیم 
. در مورد " آن " هم که قبل از "نقطه " اومده نمیدونم چجوری وزنش حساب میشه . منکه خودم وزنشو هجای بلند گرفتم . شَکَّم هم بخاطر اینه که آی با کلاه خودش به تنهایی هجای بلند محسوب میشه و حالا که ن هم بهش اضافه شده آیا تغیری توش ایجاد میشه یا نه . آخه از یه طرف هم به اون استثنائه که میگه صامت + ( ا , ای , او ) + ن مساوی میشه با یک هجای بلند فک کنم ربط داشته باشه
. دوستانی که بر این قضیه مسلطند کمک لطفا 
.
فدا مدای همتون .
سعی میکنم مشاعره رو تا قبل از سربازیم کامل کنم و تو هر پست یه تک بیت هم که شده از نکرتی بزارم .
فدای همتون
ضد حال خوردم نوشت
: چند ماهی بود رنک گوگلم 1 بود . چند روز پیش شد 2 . الان نگاه کردم دیدم نه 2 ئه 
نه یکه نه صفره . بلکه کلا نات اویلبله 
آخه چراااااااااااااا؟
نکرتی ! اینم سبکه تو داری؟
سلام دوستان . راستش شعر و شاعری رو خیلی دوست دارم . اما فک کنم باید به مخاطب شاعران شدن کفایت کنم که بسی بسیار لذت بخشه . از سبک شعری خودم حالم بهم میخوره . آبروی هرچی شاعره بردم
. دیروز یه شعر دیگه سروده بودم واسه امروز که بزارم تو وبلاگ اما روم نمیشه . اونم مثله بقیه شعرا مضخرفه .
خدایا
یا یه سبک درست و حسابی بنداز تو زبون نکرت یا یکاری کن چرت و پرت تحویل جامعه هنری نده
و خطالب به دوستان شاعر خودم که خیلی دوستشون دارم :
الا ای شاعران نیــــــــــک پندار | چو بــوده شــــعرتان آرای کردار | |
به نکرت کاش می کردید اخطار | که باشد نیّتت بســـــیار دشوار |
بازی وبلاگی نوشت :منم شرکت کردم. اگه یه موقع شمام شرکت کردید لطفا به دکستاپ من نخندیدا www.forever.blogsky.com
شوخی نامه :به خدا میگن چرا اول مرد رو افریدی بعد زن را،گفت:شما هم اگه بخواید چیز قشنگی بنویسید اول چکنویس میکنید بعد پاک نویس
گله
خــدایا گله دارم , از ایـــن عـالم هستی | درِ زندگی رو چرا سوی عاشقی بستی | |
اگـــه مست و خـرابم , یارم کرده جوابم | دیگه چاره ندارم , به جز رندی و مـستی |
تخیّلی شدم نوشت : اگه مهستی زنده بود , واسه این 2 بیتی حتما یه ترانه میساخت
. فکر کنید . با صدای زیر ( زیر نه به معنیه پایین . زیر===> در مقابل بم ) . . . خدایا گله دارم . . . از این عالم هستی . . . قوه تخیلم خوبه نه ؟
گول خوردم نوشت : من خودم که خام شدم . به خاطر قضیه اخیر پرسپلیس. خیلی خوب حواثمون پرت شد از انگولک های خودشان به خزانه
.
خطاب به نکرت : مهم نیست که قشنگ نیستی. قشنگ اینه که مهم نیستی 
بی منظور نوشت : سلامتی اونی که میگفت یه نفس بی تو زنده نمیمونم!
ولی الان داره تو بغل یکی دیگه نفس نفس میزنه!
خنده نامه : گفتند شهادته . معذوریم
مرگ بر سوسک!
الا ای سوسک بی قابل , نباشی! | همـــیشه بیــنمت بر روی کاشـی | |
بـــه دل دارم فـــراوان کـــینه از تو | که ترسیــــده هزاران سینــه از تـو | |
مـــثال دست و پایـــت ارّه ی تــیز | چرا باشد لباســـت اینقـدر لیـــــز؟ | |
ز بس چِرک و کثــیف و بی حیایی | دو صـــد بدتر ز هر گـــونه بــلایـی | |
نـــدانم مــن لـــزوم خلــقتــــت را | دلـیـــل ایـــن حضـــور نکبــتـــت را | |
اگــر باـــشد وجـــودت خاصـیت زا | نخواهم هرگِــزَت! حـساسـیّت زا ! | |
چـــنـــان عقـــده ز تــو دارد گلویم | زنــــم آتیـــشـــت اَر آیــی پلویـــم | |
ز بـــس فتـــنه تو افکندی به کارم | به جـــنگت لشـــگر دمپــــایی آرم | |
بـــکوبم محکمش بر عمــق جانت | در آرم مــــحـــــتـــویـــاتِ درانــــت | |
اگـــر کـــردی فـــرار از زیـــر پایــم | بـــه قصــــد کشتــــنت با کینه آیم | |
خوش آن روزی که بینم سر بدارت | خــــصوصا گــــونه هـــای پر بدارت | |
جهان روزی شود یکسر گلــستان | کـــه رویــت را نبینم چون زمستان! |
مناسبت نوشت : سوسکه رو دیوار راه میرفته . مادرش میگه : قربون دست و پا بلوریت بشم
خنده نامه : قضنفر زنگ میزنه به دوست دخترش میگه عصر میام دم خونتون 2 تا بوق میزنم بیا پایین بریم بیرون بگردیم
دوست دخترش میگه: وای مگه ماشین خریدی؟
قضنفر میگه: نه! بوق خریدم
قوز بالا قوز
خـــدایا من ز تـــــو چیزی نخواهم | کبـــاب و جوجه و دیـــزی نخواهم | |
اگـــر بخـــتم رسد یــــاری بگـیرم | بســـانِ خــود یلِ هـــیزی نخواهم | |
به امــــرار معـــاشم بـــر سـر کار | نشستن پشت یک میـزی نخواهم | |
ز مَرکب هـــای نـــیــکوی زمـــانه | نه بـــوگاتی نــه لکسوزی نخواهم | |
به وقـــت مردنم باشـــم به میدان | بـــه غیر از دشنه ی تیزی نخواهم | |
تو رب هستی و نامت بوده رحمان | ز رحـــمـــانــی تـــو روزی نخواهم | |
فقط یــک خواهشی دارم اگر شد | بـــه روی قوز خود , قوزی نخواهم! |
شان نزول نوشت : اولش میخواستم به یه سمت دیگه بکشونمش . بیت اولو که واسه پسر عموم خوندم یه حرفی زد یاد خاطره ای افتادم . موضوع کلا عوض شد . مراجعه شو به پستِ : " آرزو بر ما که عیب بود "
خنده نامه : شعری از یه عاشقِ چِرک :
بـــرفتـــم بر در یـــک باغ میوه بـــدیـــدم دلـــبرم یــــک تپه ریده
یه انگشتی از آن را مزه کردم پدر سوخته عجب خوشمزه ریده
اولا گلاب به روتون . دوما اینو خودم نگفتما
تاریخ نوشت : امروز تولد کوروش کبیر بود؟ از هیچ جا خبر دار نشدم . فقط یه اسمس اومد ( شایدم راست نباشه )
مناظره جوانک معتاد درس خوانده بیکار با یک ریشوی خمّار
بـــدیـــدم یـــک جــوانی دل شکسته بَرِ قـــلـــیـــان خـود غمگین نـشسته نـــدیــدم خنده بر لب های خــشکش نبودش همــدمی جز نِی به مُشتش ســـرش پائـــین و مو هایش پریــشان به ترس از دیـــــــدن اقوام و خویشان بـــرفـــتـــم پیـــش او حالش بپرســم دلیل شــــومی فالـــــش بپــــــرسم رســیدم چـــون بـــرِ قلـــیـــان نـازش به گوشــــم خورد قلقل های سازش سری بـــالا نــــــمود و رخ نــشان کرد به رســـمش تاروف قلیان کشان کرد نـــدانــــســـتـــم چـــرا از او گرفتــــم نی اش را من به دســــتــــان خِرِفتم نـــگـــاهـــش کردمو کامی کــشیـدم عقب برگشـــــتــــم و گامی کشیدم نِی اش را پــــرت کــــردم بــر کنـارش خــــجل گشت و پشیمان او ز کارش بدو گفتــــم بــــرو ای ور پـــریــــــــده به مـــن گفتـــــا چــــــــرا رنگت پریده بدو گفــــتم مــــگـر آدم کُــــشـی تو؟ به مـــن گفتـــــا چرا گردن کشی تو؟ بدو گفتــــم گلویـــــم آتـشـــــین شد به مـــن گفتـــــا نفس را آخــرین شد بدو گفتــــم چــه دردی مــیکشی تو؟ به مـــن گفتـــــا بـرو دردی کِشی تو! بدو گفتــــم بــــیا مانــــند مـا شـــــو ز مِی بر گیر و دائم مــــبــــتلا شـــــو نباشــــــد در رهت شادی و مــستی بــــــده دســـــت مروّت را به هستی به مــــــن گفــــــــتا ندانـی حـال زارم نبــــاشــــد مِی دگر خدمــــت گذارم اگـــــــــر چنـدی به قلــیان روی کردم دلم مُرده , به مــــرگم خـــــوی کردم نخــــــــــواهم زنـده بودن خــار گشتن درون جـــــامعه بیــــکار گــــشــــــتن مــــــــرا مدرک بُود گـر کـــــاردانــــــی کـــــسی را بهـــــــر پارتی ام ندانی؟ تو داری ریش و کارَت رو به راه اســت مـرا هر دم به دل یک سوز و آه است بدو گفتــــم کـــه آری! رای با توســت کنـــم بعدا برایــــــــت نامه ای پست
ترسیدم نوشت : به دلیل مسائل امنیتی از شرح محتویات نامه ی مذکور در بیت آخر معذوریم
عوض شد نوشت : از پائین بیت سوم رو میخواستم به جا کاردانی بنویسم کارشناسی اما هرچی زور زدم درست در نمی اومد . خواستم اینو بنویسم :
مرا مدرک بود یک کارشناسی کسی را بهر پارتی می شناسی
اما با پسر عموم ( جواد ) و نیما دوستم مشورت کردم هر دو گفتن دیگه خیلی خیلی تابلوئه
آنچه میخواستم نشد نوشت : من اول خـــواستم مانند پروین کنم یک نکته ای با شعر تزئین
ولی فهمیدم این دشوار باشد مثالــــش خوردن الـــوار باشد
خسته شدم نوشت : شاید دیگه شعر تو وبلاگ نزارم از خودم . شعر که نه ...شعر
چند بیتی شد نوشت :از هفت بیت رد کرد . اسم دسته بندیو واسه بار سوم عوض کردم
در مدح سیب زمینی سرخ کرده
نـــدانـــم سِرّ ایـــن نـــیــکو غذا را | که مدهوش و پـریشان کرده ما را | |
یکی لاغر یـکی چاق و دراز اســت | یکی از خوشگلی مانند غاز است | |
بـــه دل دارد گـــمانـم مهره ی مـار | کِشــد آخـــر تــنــم را بر سـر دار | |
بـه یـــادش دولـــتی را نـــام کردند | بـــسی مــا مردمان را خام کردند | |
چـــو بــینم بر سر سفره رخـش را | زنـــم بـر پیش یک حُفره مخش را | |
رسـانم دست خود بـر ظرف داغش | زنــــم چـــنگی و باز آیم سراغش | |
اگـــر مـــادر بـــبـیــند کـــار نــیـکم | زنـــد کــفـگـیر داغش را به خیکم |
به یادش دولتی را نام کردند نوشت : دولت سیب زمینی
تخم مرغ
دلاور مــرغــکــی نــالان و خســته | ز تــرس جـان خود کنـجی نشسته | |
بـــر آورده بـــه بـــالا دسـت یـــاری | بــه دور از شوهرش یــک مرد لاری | |
که آخر این چه عدلی باشد ای رب | دگر بـر تخم من کی مـی زنـد لب؟ | |
اگـــر دیـروز هایـــش می خـــریدند | بــه نــیرویــش چو کفتر می پریدند | |
ولی ایــن روز ها تخمـم گران است | کــمی افزوده تــر از یک قِران است | |
الا ای هــســتی ات را کُلــهـم نـور | اجــاقــم را مــبــادا کــرده ای کـــور | |
کــه تــرسـم دم به دم اخراج گردم | بـــسان تـــخمه ای بـــر کـاج گردم |
سور هفت بیتی
چــو آیــد در بســاطــم قافیـه جــور | دلم خواهد رفیـقــان را دهــم سـور | |
چنان سوری که حتی چشم میران | نــدیــدسـت و نـبـینــد وسـعـت آن | |
به مــنــبــر مطــربان را تــار و تنبور | به سـاغـر سـاقـیـان را مـی ز انگور | |
بـــرون آرم ز دل فــــریـــاد یــــاری | دهــــم انــبـــوه دیــوان یـــادگــاری | |
ولــی دســت قــضــا جــیبم بُریده | تـــمـــام سـکـــه هــا از آن سُریده | |
از آن رو در بـــســاط آهــی نـدارم | کـه بــهــر دوستــان جشنی گذارم | |
به جایش هفت بیتی دل شکسته | کــنــم تــقــدیــم یـاران خـجـسـتـه |
نا امید شدم نوشت : شعرمو واسه پسر عموم که رشته اش ادبیات بود خوندم . کلی ایراد وزنی و اینا ازم گرفت . فهمیدم که خیلی شعر گفتن و اینا سخته . اما من کوتاه نمیام . به جای مثنویه نکروی اسم شعرارو میزارم هفت بیتی های نکرتی . اینطوری دیگه اصل مثنویو اینا زیر سوال نمیره .
دلتنگ نامه : قبول! نبودنت را باور میکنم . سلام دنیای ساکت تنهایی
خنده نامه : بچه ها توی کلاس داشتند سر و صدا می کردند که ناظم میاد تو با عصبانیت می گه: اینجا طویله است؟
یکی از بچه ها می گه: نه آقا اشتباهی اومدید!
مد شد نوشت : این روزا مد شده همه فخر فروشی میکنند . فخر فروشی نباشه واسه شام یه سیب زمینی بزرگ گذاشتم آبپز شه .
هنگ کردم نوشت : چه بر سر وبلاگ آذرکده آمده؟همچنین وبلاگ زیــــبا
ادامه مطلب نوشت : یه عکسه . حوصله داشتین ببینیدش