رنکم تو حلقم :دی
سلام دوستان خوبم . ببخشید اگه کمتر به ای وبلاگ آلوده سر میزنم . حس و حالی نیست . فقط چون الان رنکم دو شده ذوقیدم
و گفتم به افتخارش یه آپکی بکنیم
. و این موفقیت رو هم مدیون شما مخاطبان گل هستم . از همتون ممنونم
.
دیروز بیکار بودم وبلاگ دانشگاه قبلیو قالبشو عوض کردم . و وبلاگ محله قبلیمونو 4 تا پست عکسدار گذاشتم . و کلیپ صوتی قمی جدید که خودم خیلی باهاش خندیدمو گذاشتم واسه دانلود . فقط یکم توش فحش و اینا داره
. اگه خواستید شما هم دانلود کنید . اینجا :
حجمش حدود 6 مگا بایته . شاید مشاعره نا تمام وبلاگو هم پیش گرفتم و 20 تا پست مشاعره بعد از این پست گذاشتم .
فدای همتون
شیر آب رو ببند
- کجا میری ! شیر آبو ببند!
- ئه! مگه ظرف نمیشستی
؟
- نه! من دارم ظرف خشک میکنم
- خب ببند خودت دیگه
-نمی بندی؟ مـــــــــــامــــــــــان . ببین شیرو باز گذاشته رفته .
- خب حالا مگه چی شده؟ من فکر کردم با شیر کار داری هنوز
- نخیرم کار ندارم . مامان یه چیزی بهش بگو . همه کاراش همینجوره . زورش میاد یه شیر ابو ببنده . کشو شو هم همیشه باز میزاره . .. لباساشم همیشه تو پله هاس . . .
- دیگه نه کشو می خوام . نه لباس . نه هیچ کوفتو زهر مار دیگه
.
- تا یه چیزی بش میگی فوری قهر میکنه بی شعور . . .
- خلایق هرچه لایق
- ...
.
.
.
خیلی اضافیم؟ نوشت : اگه به خاطر مادر نبود , تحمل هایت را حتی 1 لحظه هم تحمل نمیکردم
البته خیلی لازم نیست تحمل کنیم نوشت : یک ماهو نیم دیگه بیشتر نمونده
. میرم سربازی بعدشم اگه خدا خواست تو یه شهر دیگه گورمو گم میکنم کار میکنم
قُلدرم نوشت : تو سربازی اگه کسی بهم گفت شیر آبو ببند. بهش میگم : ذر نزن (اسمایلی قُلدر)
نگران نشید نوشت : چیز مهمی نیست دوستان .
شوخی بود نوشت :
قول میدم همتون فکر کردید جدیه 
. خب اینم یه ودل شوخی وبلاگی
نکرتی ! اینم سبکه تو داری؟
سلام دوستان . راستش شعر و شاعری رو خیلی دوست دارم . اما فک کنم باید به مخاطب شاعران شدن کفایت کنم که بسی بسیار لذت بخشه . از سبک شعری خودم حالم بهم میخوره . آبروی هرچی شاعره بردم
. دیروز یه شعر دیگه سروده بودم واسه امروز که بزارم تو وبلاگ اما روم نمیشه . اونم مثله بقیه شعرا مضخرفه
.
خدایا
یا یه سبک درست و حسابی بنداز تو زبون نکرت یا یکاری کن چرت و پرت تحویل جامعه هنری نده
و خطالب به دوستان شاعر خودم که خیلی دوستشون دارم :
الا ای شاعران نیــــــــــک پندار | چو بــوده شــــعرتان آرای کردار | |
به نکرت کاش می کردید اخطار | که باشد نیّتت بســـــیار دشوار |
بازی وبلاگی نوشت :منم شرکت کردم. اگه یه موقع شمام شرکت کردید لطفا به دکستاپ من نخندیدا www.forever.blogsky.com
شوخی نامه :به خدا میگن چرا اول مرد رو افریدی بعد زن را،گفت:شما هم اگه بخواید چیز قشنگی بنویسید اول چکنویس میکنید بعد پاک نویس
گله
خــدایا گله دارم , از ایـــن عـالم هستی | درِ زندگی رو چرا سوی عاشقی بستی | |
اگـــه مست و خـرابم , یارم کرده جوابم | دیگه چاره ندارم , به جز رندی و مـستی |
تخیّلی شدم نوشت : اگه مهستی زنده بود , واسه این 2 بیتی حتما یه ترانه میساخت
. فکر کنید . با صدای زیر ( زیر نه به معنیه پایین . زیر===> در مقابل بم ) . . . خدایا گله دارم . . . از این عالم هستی . . . قوه تخیلم خوبه نه ؟
گول خوردم نوشت : من خودم که خام شدم . به خاطر قضیه اخیر پرسپلیس. خیلی خوب حواثمون پرت شد از انگولک های خودشان به خزانه
.
خطاب به نکرت : مهم نیست که قشنگ نیستی. قشنگ اینه که مهم نیستی 
بی منظور نوشت : سلامتی اونی که میگفت یه نفس بی تو زنده نمیمونم!
ولی الان داره تو بغل یکی دیگه نفس نفس میزنه!
خنده نامه : گفتند شهادته . معذوریم 
آسمان قرمز
سلام دوستان . امیدوارم هر جا هستین شاد باشین . و خسته هم نباشین. من که خیلی خسته ام
آخه یه چند روزی خونه رنگ کاری داشیم
منم اوستا بودم مثلا . امشب دیگه همه کارا تموم شد . فقط مونده نصب کردن پرده هامون . الان که پنجره پرده نداره من میتونم از تو رخت خواب اسمونو نگاه کنم . خیلی حال میده . فقط به درد شعر گفتن میخوره و بس. البته نه شعر سیاسی .
به دوستم قول دادم تا فردا یه شعر با موضوع سیاسی پیشنهادی خودش بگم . که سکرت میمونه
. آسمون قرمزه قرمزه . اولا ابی بود. تو اسمون هم قرمزو ابی داریم ..
من امشب تازه متوجه ابرو ریزی این قرمزا شدم و کلی خندیدم. شده یه بیت از شعر فردام . ( همونی که سکرت میمونه ).
فقط میخواستم شرح این اسمون قرمزو واستون بگم . اگه گوشیم دوربین داشت حتما عکس میگرفتم
اما حیف
فدای همتون
مرگ بر سوسک!
الا ای سوسک بی قابل , نباشی! | همـــیشه بیــنمت بر روی کاشـی | |
بـــه دل دارم فـــراوان کـــینه از تو | که ترسیــــده هزاران سینــه از تـو | |
مـــثال دست و پایـــت ارّه ی تــیز | چرا باشد لباســـت اینقـدر لیـــــز؟ | |
ز بس چِرک و کثــیف و بی حیایی | دو صـــد بدتر ز هر گـــونه بــلایـی | |
نـــدانم مــن لـــزوم خلــقتــــت را | دلـیـــل ایـــن حضـــور نکبــتـــت را | |
اگــر باـــشد وجـــودت خاصـیت زا | نخواهم هرگِــزَت! حـساسـیّت زا ! | |
چـــنـــان عقـــده ز تــو دارد گلویم | زنــــم آتیـــشـــت اَر آیــی پلویـــم | |
ز بـــس فتـــنه تو افکندی به کارم | به جـــنگت لشـــگر دمپــــایی آرم | |
بـــکوبم محکمش بر عمــق جانت | در آرم مــــحـــــتـــویـــاتِ درانــــت | |
اگـــر کـــردی فـــرار از زیـــر پایــم | بـــه قصــــد کشتــــنت با کینه آیم | |
خوش آن روزی که بینم سر بدارت | خــــصوصا گــــونه هـــای پر بدارت | |
جهان روزی شود یکسر گلــستان | کـــه رویــت را نبینم چون زمستان! |
مناسبت نوشت : سوسکه رو دیوار راه میرفته . مادرش میگه : قربون دست و پا بلوریت بشم
خنده نامه : قضنفر زنگ میزنه به دوست دخترش میگه عصر میام دم خونتون 2 تا بوق میزنم بیا پایین بریم بیرون بگردیم
دوست دخترش میگه: وای مگه ماشین خریدی؟
قضنفر میگه: نه! بوق خریدم
قوز بالا قوز
خـــدایا من ز تـــــو چیزی نخواهم | کبـــاب و جوجه و دیـــزی نخواهم | |
اگـــر بخـــتم رسد یــــاری بگـیرم | بســـانِ خــود یلِ هـــیزی نخواهم | |
به امــــرار معـــاشم بـــر سـر کار | نشستن پشت یک میـزی نخواهم | |
ز مَرکب هـــای نـــیــکوی زمـــانه | نه بـــوگاتی نــه لکسوزی نخواهم | |
به وقـــت مردنم باشـــم به میدان | بـــه غیر از دشنه ی تیزی نخواهم | |
تو رب هستی و نامت بوده رحمان | ز رحـــمـــانــی تـــو روزی نخواهم | |
فقط یــک خواهشی دارم اگر شد | بـــه روی قوز خود , قوزی نخواهم! |
شان نزول نوشت : اولش میخواستم به یه سمت دیگه بکشونمش . بیت اولو که واسه پسر عموم خوندم یه حرفی زد یاد خاطره ای افتادم . موضوع کلا عوض شد . مراجعه شو به پستِ : " آرزو بر ما که عیب بود "
خنده نامه : شعری از یه عاشقِ چِرک :
بـــرفتـــم بر در یـــک باغ میوه بـــدیـــدم دلـــبرم یــــک تپه ریده
یه انگشتی از آن را مزه کردم پدر سوخته عجب خوشمزه ریده
اولا گلاب به روتون . دوما اینو خودم نگفتما
تاریخ نوشت : امروز تولد کوروش کبیر بود؟ از هیچ جا خبر دار نشدم . فقط یه اسمس اومد ( شایدم راست نباشه )
مناظره جوانک معتاد درس خوانده بیکار با یک ریشوی خمّار
بـــدیـــدم یـــک جــوانی دل شکسته بَرِ قـــلـــیـــان خـود غمگین نـشسته نـــدیــدم خنده بر لب های خــشکش نبودش همــدمی جز نِی به مُشتش ســـرش پائـــین و مو هایش پریــشان به ترس از دیـــــــدن اقوام و خویشان بـــرفـــتـــم پیـــش او حالش بپرســم دلیل شــــومی فالـــــش بپــــــرسم رســیدم چـــون بـــرِ قلـــیـــان نـازش به گوشــــم خورد قلقل های سازش سری بـــالا نــــــمود و رخ نــشان کرد به رســـمش تاروف قلیان کشان کرد نـــدانــــســـتـــم چـــرا از او گرفتــــم نی اش را من به دســــتــــان خِرِفتم نـــگـــاهـــش کردمو کامی کــشیـدم عقب برگشـــــتــــم و گامی کشیدم نِی اش را پــــرت کــــردم بــر کنـارش خــــجل گشت و پشیمان او ز کارش بدو گفتــــم بــــرو ای ور پـــریــــــــده به مـــن گفتـــــا چــــــــرا رنگت پریده بدو گفــــتم مــــگـر آدم کُــــشـی تو؟ به مـــن گفتـــــا چرا گردن کشی تو؟ بدو گفتــــم گلویـــــم آتـشـــــین شد به مـــن گفتـــــا نفس را آخــرین شد بدو گفتــــم چــه دردی مــیکشی تو؟ به مـــن گفتـــــا بـرو دردی کِشی تو! بدو گفتــــم بــــیا مانــــند مـا شـــــو ز مِی بر گیر و دائم مــــبــــتلا شـــــو نباشــــــد در رهت شادی و مــستی بــــــده دســـــت مروّت را به هستی به مــــــن گفــــــــتا ندانـی حـال زارم نبــــاشــــد مِی دگر خدمــــت گذارم اگـــــــــر چنـدی به قلــیان روی کردم دلم مُرده , به مــــرگم خـــــوی کردم نخــــــــــواهم زنـده بودن خــار گشتن درون جـــــامعه بیــــکار گــــشــــــتن مــــــــرا مدرک بُود گـر کـــــاردانــــــی کـــــسی را بهـــــــر پارتی ام ندانی؟ تو داری ریش و کارَت رو به راه اســت مـرا هر دم به دل یک سوز و آه است بدو گفتــــم کـــه آری! رای با توســت کنـــم بعدا برایــــــــت نامه ای پست
ترسیدم نوشت : به دلیل مسائل امنیتی از شرح محتویات نامه ی مذکور در بیت آخر معذوریم
عوض شد نوشت : از پائین بیت سوم رو میخواستم به جا کاردانی بنویسم کارشناسی اما هرچی زور زدم درست در نمی اومد . خواستم اینو بنویسم :
مرا مدرک بود یک کارشناسی کسی را بهر پارتی می شناسی
اما با پسر عموم ( جواد ) و نیما دوستم مشورت کردم هر دو گفتن دیگه خیلی خیلی تابلوئه
آنچه میخواستم نشد نوشت : من اول خـــواستم مانند پروین کنم یک نکته ای با شعر تزئین
ولی فهمیدم این دشوار باشد مثالــــش خوردن الـــوار باشد
خسته شدم نوشت : شاید دیگه شعر تو وبلاگ نزارم از خودم . شعر که نه ...شعر
چند بیتی شد نوشت :از هفت بیت رد کرد . اسم دسته بندیو واسه بار سوم عوض کردم
در مدح سیب زمینی سرخ کرده
نـــدانـــم سِرّ ایـــن نـــیــکو غذا را | که مدهوش و پـریشان کرده ما را | |
یکی لاغر یـکی چاق و دراز اســت | یکی از خوشگلی مانند غاز است | |
بـــه دل دارد گـــمانـم مهره ی مـار | کِشــد آخـــر تــنــم را بر سـر دار | |
بـه یـــادش دولـــتی را نـــام کردند | بـــسی مــا مردمان را خام کردند | |
چـــو بــینم بر سر سفره رخـش را | زنـــم بـر پیش یک حُفره مخش را | |
رسـانم دست خود بـر ظرف داغش | زنــــم چـــنگی و باز آیم سراغش | |
اگـــر مـــادر بـــبـیــند کـــار نــیـکم | زنـــد کــفـگـیر داغش را به خیکم |
به یادش دولتی را نام کردند نوشت : دولت سیب زمینی