دلاور مــرغــکــی نــالان و خســته | ز تــرس جـان خود کنـجی نشسته | |
بـــر آورده بـــه بـــالا دسـت یـــاری | بــه دور از شوهرش یــک مرد لاری | |
که آخر این چه عدلی باشد ای رب | دگر بـر تخم من کی مـی زنـد لب؟ | |
اگـــر دیـروز هایـــش می خـــریدند | بــه نــیرویــش چو کفتر می پریدند | |
ولی ایــن روز ها تخمـم گران است | کــمی افزوده تــر از یک قِران است | |
الا ای هــســتی ات را کُلــهـم نـور | اجــاقــم را مــبــادا کــرده ای کـــور | |
کــه تــرسـم دم به دم اخراج گردم | بـــسان تـــخمه ای بـــر کـاج گردم |